Walhampton Arms, Turfcutters Arms, The Fusion Inn & terug naar Nederland
Luke is op een enthousiast makende manier bezig met het promoten van "Accordion Will". Een Facebook fanpagina, posters voor optredens, rondbellen om nieuwe gigs te regelen, Luke is on it
Donderdagavond vond het eerste extra ingelaste optreden plaats in Walhampton Arms, een ietwat oudbollig restaurant met een eat all you can bedrijfsvoering. Alhoewel sommige mensen de rust prefereren is het spelen aan tafeltjes best lucratief; briefjes van £5 zijn niet exceptioneel. Daar de gemiddelde bezoeker een 75+ jarige leetijd al gepaseerd had en het gehoor ook niet al te best meer was, werd Elvis' "Falling In Love With You" door drie tafels achter elkaar aangevraagd!
Vrijdagavond een optreden in de Turfcutters Arms! Hier heb ik lang naar uitgekeken, want toen ik hier in mei voor 't eerst kwam, begon het avontuur hier met een in alle opzichten geslaagde avond!
De eigenaar Simon en zijn barman, Ged, behandelen me alsof de verloren zoon is teruggekeerd. Het is afgeladen vol en ik speel me het zweet op m'n voorhoofd.
Wat nog veel leuker dan het optreden zelf is, is de lock-inn. Iedereen wordt rond 24:00 de kroeg uitgeveegd, de voordeur gaat op slot, dan kijg ik m'n eerste biertje, en komen de engelse heerlijkheden op tafel. Pickeld Onions zijn uitjes die op zuur staan en die zijn heerlijk! Een Scottish Egg is volgens mij een authentiek Schotse snack voor de stevige Ale drinker. Een hardgekookt ei in een centimeter dikke vlees schil omringd door een krokante korst geserveerd met Picalilli.
Als we buiten zitten te roken speel ik nog wat favoriete liedjes; Heart Of Gold & Rockin' In The Free World, Don't Stop en wat eigen Nederlandstalige werk. Tot mijn verbazing komt de muziek, ondanks dat ze er niks van verstaan, verassend goed over.
Ged wordt, vertellende over zijn geboorteland Nieuw Zeeland, sentimenteel en besluit zijn moeder op te bellen. "Het is daar nu 13:00" en of ik dan wat wil spelen...En door de telefoonlijn heen reist mijn uitvoering van He'll Have To Go naar de andere kant van de aarde! Later vertelde Ged dat Jim Reeves, de oorspronkelijke zanger van He'll Have To Go een van z'n moeders fovorieten was dus dat kwam mooi uit.
Het wordt later en dan komt Tim, vaste klant, nog even binnen droppen "ik zag dat er nog mensen waren". Nog wat liedjes later staat iedereen te dansen. Het meest opmerkelijke vond ik nog wel dat ik Tim vier dagen later, op mijn terugreis, weer tegen zou komen bij een wegrestaurant 150 mijl verderop!
Zaterdagavond vond mijn show plaats in het bruisende centrum van Lym Vegas zoals de lokale jeugd Lymington noemt. In de Fusion Inn serveren ze Thais eten en zijn ze tevens een Engelse Pub. Tijdensn het spelen kwam ik erachter dat het ook het honk was van de lokale rugbyclub. Bomen van kerels met intimiderende spierballen, die een deuntjenop de accordeon gelukkig wel wisten te waarderen. Een goede zaak want de wekelijkse vechtpartij bij de kebabtent aan de andere kant van de straat schijnt geen pretje te zijn.
Omringd door jong dansend zingend en meescanderend Lymington had ik een bijzondere avond. Ik begon wel te merken da ik moe aan het worden was; het vele spelen begon z'n uitwerking te krijgen op mijn keel...
Een goede nacht heeft me goed gedaan en op zondag ga ik voor de laatste keer naar de Turfcutters Arms. Een klein middagconcertje en een video optreden wat op een bruiloft op 1 oktober in het westen van Engeland uitgezonden wordt. Ik hoop dat ze ervan genieten!
Maandag was de dag van de terugkeer naar Nederland, onderweg slechts opgehouden door een vertraging van vier uur omdat er storm heerste op The Channel. Na een schommelige overtocht reed ik om iets voor 23:00 mijn straat weer in, na twee weken heel veel spelen en plezier hebben!
